my
دانشمندان موفق به ساخت ماده‌ی جدید پلیمری با ساختار اسفنجی شده اند. این پلیمر اسفنجی نسبت به نمونه‌های مشابهی که در آن‌ها از اجزای چاپ شده به صورت سه بعدی برای جایگزینی قسمت‌های آسیب دیده ستون فقرات استفاده می‌شود متفاوت بوده و به جای اینکه به عنوان جایگزینی برای استخوان جداشده یا شکسته عمل کند رشد استخوان در محل مورد نظر را تسهیل می‌کند.
به عبارت دیگر اسنفج پلیمری کنونی داربستی متخلخل، زیست سازگاز و زیست تخریب‌پذیر است که می‌تواند به سلول‌های استخوانی باقیمانده در محل کمک کند تا با رشد خود در محلی که استخوان به واسطه‌ی سرطان یا دیگر بیماری‌ها از آن جا جدا شده است مشکلات بیماران را به حداقل ممکن برساند.
گاهی از اوقات – به هر دلیل بیولوژیکی – سرطان با گسترش خود از روی تومور اصلی به سمت بافت‌های دیگر حرکت کرده و آن‌ها را هم دچار سرطان می‌کند که به این متاستاز سرطان می‌گویند. این پدیده باعث می‌شود تا پزشکان مجبور به بریدن و خارج کردن بافت آلوده شوند که این مورد به ویژه برای ستون فقرات منجر به خالی شدن آن منطقه و احتمال آسیب به اعصاب می‌شود.
معمولا برای انجام چنین جراحی‌هایی پزشکان از بازکردن حفره‌ی سینه جراحی را آغاز می‌کنند تا به ستون فقرات دسترسی پیدا کنند، بدیهی است که در چنین روشی زمان بازیابی و بهبود بیمار نیز طولانی بوده و احتمال ایجاد مشکلات در حین یا پس از عمل جراحی نیز بسیار زیاد است. روش جایگزینی که برای چنین روش پرخطری وجود دارد، ورود از طریق بریدگی کوچکی در پشت یا ناحیه‌ی گردن به وسیله‌ی میله‌ی قابل اتساعی از جنس تیتانیوم است که البته به دلیل به کار بردن فلز تیتانیوم بسیار گران قیمت و پرهزینه است. این روش جدید ترمیم ستون فقرات می‌تواند سادگی دسترسی و زمان بازگشت کوتاه روش بهره گیری از میله‌ی تیتانیومی را با قیمت ارزان روش باز کردن قفسه سینه همراه کند تا ضمن ساده‌تر کردن کار برای پزشکان رنج ناشی از بیماری را نیز در بیماران بکاهد.
در این روش پزشکان به سادگی برش کوچکی در گردن یا کمر فرد بیمار ایجاد می‌کنند و سپس هیدروژل پلیمری را به درون حفره استخوانی تزریق می‌کنند، مشابه روش بهره گیری از میله تیتانیومی پلیمر تزریق شده، مایعات موجود در محل زخم را جذب می‌کند و با بزرگ شدن خود محل شکاف و بریدگی استخوان را پر می‌کند. پزشکان نیز نحوه‌ی بزرگ شدن و رشد این پلیمر در بدن را در هر جهت با قرار دادن آن در قفسی که از پیش منبسط شده است کنترل می‌کنند. می‌توانید این روش را این طور تصور کنید که چارچوبی از جنس چوب نحوه‌ی پر شدن بتن را درون خود شکل می‌دهد. با وارد شدن این پلیمر به درون بدن ۵ تا ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که فرایند پخت یا همان سخت شدن پلیمر به اتمام برسد و پس از آن اندام مصنوعی درون بدن ساخته شده است! پس از طی این مرحله بافت استخوان بدن کار خود را آغاز می‌کند و با نفوذ به درون این پلیمر موجب سخت شدن و تقویت هرچه بیشتر آن می‌شود.
این تیم قصد دارد به زودی آزمون‌های برپایه‌ی اجساد خود را برای این فناوری طی چند ماه آتی انجام دهد تا در صورت موفقیت در سال‌های آینده آزمون‌های بالینی بر روی افراد زنده به انجام برسند.
