حاملهای دارویی نانوسلولزی با همکاری محققان دانشگاه آزاد اسلامی و دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا برای مقابله با انواع باکتریهای بیماریزا از جمله باکتریهای مقاوم به مواد آنتیبیوتیک ساخته شد.
دکتر حسن صادقیفر، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، اظهار کرد: نانوپلیمرهای طبیعی که نانوسلولز مهمترین آنها محسوب میشود، از حدود ۱۰ سال قبل مورد توجه قرار گرفتهاند. نانوسلولز، ذرات کریستالی و در عین حال بیولوژیکی هستند که به دلیل دارا بودن قابلیت اصلاحات سطحی، میتوانند به عنوان مادهی پایه در بسیاری از صنایع مورد استفاده قرار گیرند.
وی که در حال حاضر، در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی آمریکا دورهی پسا دکتری را در زمینهی نانومواد طبیعی میگذراند، پژوهشی را با هدف ارائهی روشی جدید برای تولید نانوذرات سلولز از الیاف سلولزی و انجام اصلاحات شیمیایی روی سطح این ذرات به منظور کاربردهای ضدباکتری و دارویی انجام داده است.
صادقیفر خاطرنشان کرد: در این تحقیق ضمن ارائه یک روش جدید در تولید کنترلشدهی نانوذرات سلولزی، اصلاحات شیمیایی ویژهای روی سطح این ذرات در مقیاس نانو انجام شد (این اصلاحات موجب افزایش کاربردهای این ذرات میشود). همچنین یک مادهی جدید آنتیباکتریال که در این تحقیق به طور جداگانه تولید شده بود، روی سطح این ذرات به روشهای شیمیایی پیوند زده شد و از محصول نهایی برای مقابله با چند باکتری بیماریزای مهم و مقاوم به مواد آنتیبیوتیک استفاده شد.
وی تاکید کرد: نانوذرات سلولزی از نظر شیمیایی خنثی بوده و از نظر بیولوژیکی قابل تخریب و سازگار با بدن انسان هستند، در نتیجه این مواد به عنوان مواد پایه داروهای ضدعفونیکننده یا حاملهای دارویی، ضمن سازگاری با بافتهای بدن، به تدریج تخریب میشوند.
صادقیفر افزود: استفاده از نانوذرات سلولزی در بسیاری از صنایع از جمله پلیمر، غذایی، نانوالکترونیک، کاغذسازی، فیلترهای خنثیسازی مواد شیمیایی و گازهای شیمیایی، نساجی و غیره مورد توجه قرار گرفته است، اما به طور مشخص در این تحقیق، کاربردهای دارویی و تولید حاملهای دارویی مورد نظر بودهاند.
محقق طرح در پایان اظهار کرد: در حال حاضر، این محصول روی بیش از ده نوع از انواع باکتریهای بیماریزا آزمایش شده است و برای تجاری شدن باید اقدامات ویژهی پزشکی و کلینیکی روی آن انجام شود.
بر اساس این گزارش، جزئیات این پژوهش که حاصل همکاری بین دانشگاه آزاد اسلامی در قالب یک دورهی پسا دکتری و دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا بوده است و با همکاری دکتر «دیمیتریس» و «گیلادی» از استادان دانشگاههای آمریکا انجام شده، در مجلهی BioMacromolecules منتشر شده است.