آنتی اکسیدانت 1010 و 168

تثبیت کننده‌های پلیمر (انگلیسی: polymer stabilizer ) افزودنی های شیمیایی هستند که ممکن است به مواد پلیمری مانند پلاستیک ها اضافه شوند تا تخریب آنها را مهار یا عقب اندازند.فرآیندهای معمول تخریب پلیمر شامل اکسیداسیون ، آسیب اشعه ماورا بنفش، تخریب حرارتی ، ازون‌كافت ، ترکیباتي مانند فتواكسيداسيون ، و همچنین واکنش با بقایای کاتالیزور ، رنگ یا ناخالصی است. همه این موارد پليمر را از طریق شكست زنجیره‌ي پليمري آن ، ترکیب مجدد کنترل نشده و اتصال عرضي ، از نظر شیمیایی تخریب می کنند ، که بر بسیاری از خصوصیات کلیدی مانند استحکام ، شكل پذیری ، ظاهر و رنگ تأثیر منفی می گذارد. تثبیت کننده ها در تمام مراحل چرخه عمر پلیمر استفاده می شوند. آنها به محصولات پلاستیکی اجازه می دهند سریعتر و با نقص کمتری تولید شوند ، طول عمر مفید آنها را افزایش داده و بازیافت آنها را تسهیل کنند. با این حال آنها همچنین به تثبیت ضایعات پلاستیکي كمك مي‌كنند و باعث می شوند برای مدت بیشتری در محیط زيست باقی بمانند. انواع مختلفی از پلاستیک‌ها وجود دارند و هر یک ممکن است در برابر چندین نوع تخریب آسیب پذیر باشد ، که معمولاً منجر به استفاده از چندین تثبیت کننده مختلف به صورت ترکیبی می شود. حتی برای اشیا ساخته شده از یک نوع پلاستیک ،کاربرد های مختلف ممکن است نیاز به تثبیت کننده‌های مختلف داشته باشند. ملاحظات نظارتی ، مانند تأیید تماس با غذا نیز وجود دارد. بنابراین دامنه وسیعی از تثبیت کننده ها وجود دارد.

جزئیات