my
محققان ایرانی با همکاری دانشمندان آذربایجانی موفق به تهیه نانوکامپوزیت‌هایی با رسانایی بسیار بالا شده‌اند که این موفقیت در تولید سنسورهای حساس به گازهای سمی و روکش‌های جاذب امواج راداری مورد استفاده گسترده قرار می‌گیرد.
به گزارش سرویس پژوهشی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دکتر محمدرضا سبکتکین، این نانوکامپوزیت‌ها را با روش خاص شیمیایی و با بازده بسیارمطلوب سنتز کرده است.
وی، توانایی جذب امواج الکترومغناطیس با فرکانس‌های مختلف با استفاده از نانوذرات فلزی، امکان تهیه پلیمرهای هادی با نقاط ذوب متنوع که در روش‌های قبلی امکان‌پذیر نیست، قرار گرفتن نانوذرات فلزی درون ساختار پلیمری به جای سطح پلیمر، امکان استفاده از پلیمرهای گوناگون به عنوان پلیمر حامل و افزایش میزان چسبندگی، مقاومت مکانیکی و حرارتی نانوکامپوزیت تهیه شده و امکان تهیه آسان و ارزان مواد اولیه را از مزایای این روش اعلام کرد.
نانوکامپوزیت‌های رسانا یا هادی با استفاده از بارهای الکتریکی ایجاد شده روی خود می‌توانند بارالکتریکی را به خوبی هدایت کنند. این پدیده را اصطلاحاً «پدیده دوپه کردن» پلیمرها می‌نامند.
پلی‌آنیلین، پلی‌تیوفن، پلی‌پیرول و هتروسیکل‌های مشابه از مهم‌ترین و متداول‌ترین پلیمرهایی هستند که قابلیت ساخت نانوکامپوزیت‌های هادی را دارند.
وی در ادامه گفت: «در این پروژه، پلیمریزاسیون آنیلین و پارانیتروآنیلین با استفاده از آغازگر آمونیوم پرسولفات انجام شده است. در مرحله بعدی نمک‌های فلزی هم‌زمان با رشد زنجیرهای پلی‌آنیلین و پلی (پارانیتروآنیلین) به این محلول اضافه شده و از این طریق، نانوذرات اکسیدفلزی درون زنجیرهای در حال رشد پلیمری محبوس شده است. پس از پایان زمان پلیمریزاسیون، نمونه نانوکامپوزیت فلزی ترسیب شده و جداسازی انجام گردیده است. آزمایش‌های تشخیصی و اندازه‌گیری میزان هدایت الکتریکی روی نانوکامپوزیت سنتز شده، نتایج مطلوبی را ارائه می دهد.»
گفتنی است که دانش فنی تولید این نانوکامپوزیت‌ها در اختیار مرکز ایرانی بوده و با سرمایه‌گذاری مناسب می‌توان به تولید این مواد در داخل کشور اقدام کرد.
به گفته پژوهشگر این طرح، این محصول در تولید سنسورهای گازی حساس به گازهای مختلف سمی در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، تولید روکش‌های جاذب امواج به ویژه امواج راداری، تولید روکش‌های هادی و … کاربرد دارد.
جزئیات این پژوهش که در مرکز بین‌المللی پژوهش‌های صنعتی آرین شیمی‌گستر در تبریز و با همکاری پروفسور محمدعلی رمضان‌اف و پروفسور ابل محرم‌اف در مرکز تحقیقات نانوتکنولوژی دانشگاه دولتی جمهوری آذربایجان انجام شده، در مجله Polymer-Plastics Technology and Engineering منتشر شده است.