my
پژوهشگران دانشگاه صنعتی امیرکبیر موفق به تولید نانوالیاف متخلخل از نوعی کوپلیمر خاص برای اولین بار شدند.
به گزارش سرویس پژوهشی ایسنا، «نادیا رحیمی تنها» از دانشکده مهندسی نساجی دانشگاه امیرکبیر و مجری طرح در مورد چگونگی انجام مراحل مختلف آن اظهار کرد: در این تحقیق ابتدا کوپلیمر اکریلونیتریل-اکریلیک اسید سنتز شد و سپس به منظور بررسی تاثیر پارامترهای الکتروریسی بر نانوالیاف حاصل از کوپلیمر فوق، نمونه‌ها به صورت عادی الکتروریسی شدند. در مرحله‌ی بعد، الکتروریسی در محفظه‌ای که رطوبت نسبی آن بالاتر از محیط بود، الکتروریسی شده و تصاویر میکروسکوپ الکترونی آن‌ها تهیه شد. در مرحله‌ای دیگر، تعدادی از نمونه‌ها در سیستم سه جزئی شامل پلیمر/حلال/ضدحلال، الکتروریسی شدند و ساختار دارای تخلخل آن‌ها نیز با استفاده از تصاویر میکروسکوپ الکترونی مورد بررسی قرار گرفتند.
وی، بررسی امکان تولید نانوالیاف متخلخل از کوپلیمر اکریلونیتریل-اکریلیک اسید به دو روش ایجاد رطوبت و نیز استفاده از سیستم سه جزئی در الکتروریسی را هدف اجرای این پروژه بر‌شمرد و گفت: الیاف متخلخل یکی از انواع نانوالیاف تولید شده به روش الکتروریسی هستند. این الیاف برای تولید فیلترها، غشاهای جاذب و مصارف پزشکی نظیر دارورسانی و مهندسی بافت بر حسب نوع پلیمر مورد استفاده، کاربرد فراوان دارند.
این پژوهشگر تصریح کرد: روزنه‌ها نقش مهمی در تعیین خواص ساختارهای متخلخل دارند و عموماً به سبب افزایش سطح موثر الیاف در ساختارهای متخلخل، کاربرد این محصولات نسبت به نمونه‌های مشابه غیرمتخلخل افزایش می‌یابد. کوپلیمرهای اکریلونیتریل به سبب مقاومت بالایی که در محیط های شیمیایی دارند، برای استفاده به عنوان جاذب‌ها و فیلترها بسیار مناسب هستند.
رحیمی تنها در ادامه خاطرنشان کرد: استفاده از محلول نمک کلریدسدیم برای کنترل رطوبت محفظه‌ی الکتروریسی و استفاده از پروپیلن گلایکول به عنوان جزء ضدحلال در سیستم سه‌جزئی شامل پلیمر/ حلال/ ضد حلال از نوآوری‌های این پژوهش است.
وی با بیان این‌که از نتایج این تحقیق می‌توان در صنایع و بخش‌هایی که به نوعی با فیلترها و تهیه غشاهای جاذب سر و کار دارد، استفاده کرد، افزود: به طور کلی استفاده از نانوالیاف در کشور ما هنوز به شکل صنعتی در نیامده و در ابعاد وسیع تولید نمی‌شود. اما چنانچه تولید نانوالیاف به شکل صنعتی راه‌اندازی شود، می‌توان گفت استفاده از ساختارهای متخلخل علاوه بر حفظ ماهیت و خاصیت پلیمرهای مورد استفاده، در ازای مصرف برابر از محلول پلیمری برای تولید ساختارهای غیرمتخلخل، در مقایسه با آن‌ها سطح مخصوص بیشتر و در نهایت راندمان بیشتر در کارایی را به دست می‌دهند.
این پژوهشگر تاکید کرد: تا کنون پژوهش‌های محدودی برای تولید نانوالیاف متخلخل در داخل و خارج از کشور انجام شده است و در پژوهش‌هایی هم که از پلی‌اکریلونیتریل (PAN) استفاده شده، عموماً اساس آن‌ها هموپلیمر اکریلونیتریل بوده است.
وی با اشاره به این که نخستین بار است که در این پژوهش از این کوپلیمر خاص (اکریلونیتریل- اکریلیک‌اسید) استفاده شده، تصریح کرد: تا به حال گزارشی مبنی بر روش مورد استفاده در این پژوهش ارائه نشده است، بنابراین می‌توان گفت نخستین بار است که در این پژوهش، الیاف متخلخل در ابعاد نانو، از این کوپلیمر و با این روش به صورت نمونه‌ی آزمایشگاهی تهیه شده است.
به گفته این محقق، تا کنون تعداد یک مقاله در کنفرانس ICONTEX 2011 در کشور ترکیه و یک مقاله در همایش دانشجویی ستاد نانو ارائه شده است. همچنین مقاله‌ای برای کنفرانس AUTEX 2012 در مرحله‌ی داوری بوده و یک مقاله‌ی ISI نیز در دست ویرایش برای ارائه به نشریات است.
بر اساس این گزارش، این پژوهش با عنوان «الکتروریسی کوپلیمراکریلیک و بررسی تاثیر عوامل موثر بر اندازه‌ی تخلخل الیاف نانو حاصل» توسط نادیا رحیمی تنها انجام شده که دکتر سید هژیر بهرامی و دکتر مختار آرامی راهنمایی آن را بر عهده داشته‌اند.