my
برای مدتها در کتابهای شیمی پلیمر این گونه نوشته شده بود که همه ی دسته مولکولهای کوچک ۱و۲ پلی اتیلن disubtituted – ماده ای که از پلاستیک یا از مواد دیگر ساخته شده است- نمی توانند به پلیمر تبدیل شوند.
محققان دسته ای جدید از فیلمهای فوق نازک پلیمری با توانایی کاربرد در پوشش دهی ابزارهای بسیار کوچک میکرو الکترونیکی و پلاستیک سلولهای خورشیدی را کشف کردند.
این تحقیق روی اتیلن های غیر قابل پلیمر شدن متمرکز بود.پلیمریزاسیون یک واکنش شیمیایی است ک در آن مونومرها که مولکولهای خیلی کوچکی هستند با واحد ساختاری تکراری به هم متصل می شوند و به شکل زنجیر بلندی در می آیند. هر پلیمر شامل ۱۰۰۰ یا بیش از ۱۰۰۰ مونومر است. پلیمرهای طبیعی زیادی در جهان وجود دارند، از DNA گرفته تا آدامس. پلاستیکها نیز از متداولترین پلیمرهای مصنوعی بشمار می روند.
از ۱۹۹۰ روشهای ساخت لایه های بسیار نازک پلیمری روی سطح گسترش داده شد. این نانو فیلمها که حداقل ۱۰۰۰ بار از موی انسان باریکتر هستند، به سرعت از اهمیت زیادی در پوششهای رنگی ، سلولهای خورشیدی، عایقهای الکتریکی و سنسورهای پیشرفته و … برخوردار شدند.
پیشتر برای ساختن یک پلیمر محققان باید مونومر و حلال را تحت گرما یا نور قرار می دادند که اخیرا روشی گسترش داده شده است که نیازی به حلال ندارد. در این روش فرایند deposition-polymerization در یک محفظه خلا رخ می دهد که هوا به بیرون پمپ می شود و فشار، مشابه فشار فضای بیرون است. ماده ای که قرار است پوشش داده شود داخل محفظه قرار می گیرد و فلز تا زیر دمای انجماد مونومر سرد می شود که باعث می شود بخارهای مونومر بر روی سطح فلز کندانس شوند. سپس فیلم حاصل را تحت اشعه ماوراء بنفش قرار می دهند تا پلیمریزاسیون آغاز شود. در این روش پلیمر زمانی ظاهر می شود که نور به مونومرها برسد.
فرایند دو مرحله ای باعث تشکیل فیلمی یکنواخت و بدون هیچ نقصی را می شود که ضخامتش می تواند حتی تا یک بیلیونیم متر هم کنترل شود.
این فرایند بسیار سبز است، یعنی علاوه بر بکار نرفتن حلال در آن، انرژی بسیار کمی هم نیاز دارد.
منبع : sciencedaily