my
اخیرا محققان MIT توانسته اند سلولهایی را به حاملهایی جهت رهایش دارو در مکانهای معین مجهزسازند، که برای تشخیص تومورها و ایجاد بلوکهای ساختمانی در مهندسی بافت بکار می رود.
به عقیده ی رئیس مرکز مهندسی و علوم مواد MIT این اولین باری است که چنین پلاک هایی به یک سلول چسبانده می شوند.حاملهای پلیمری امکان استفاده از سلولها برای رهایش دارو و کنترل حرکات و جابجایی هدفمند آنها با استفاده از میدان های مغناطیسی را برای محققین فراهم می سازند.
از طرفی هر پلاک تنها بخش بسیار کوچکی از سطح سلول را می پوشاند وهیچگونه دخالتی در فعل و انفعالات طبیعی سلول ویا عکس العمل آن در برابر عوامل خارجی نخواهد داشت.
نویسنده ی این مقاله که یکی از پرفسورهای مهندسی شیمی در MIT است معتقد است که “هدف، رساندن اغتشاشات ایجادشده در سلول – در اثر چسبیدن پلاک – به حداقل ممکن می باشد.”
این تحقیق توسط متخصصان بر لنفوسیتهای B و T صورت گرفت. (دو نوع گلبول سفید هستند که برای دفاع به بافتهای متفاوت بدن از جمله تومورها، نواحی عفونتی و بافتهای لنفاوی می روند.)
ازجمله ویژگی های سودمند این روش می توان به رهایش دارو و واکسن در نقاط هدف اشاره کرد.
“استفاده از سلولها برای حمل مواد به تومورها، نواحی عفونتی و سایر بافتها از دیگر اهدافی بود که در این تحقیق دنبال شد.
حاملهای سلولی حاوی عوامل درمان شیمیایی، زمانی قادر به هدف قرار دادن سلولهای سرطانی هستند که سلولها (گلبولهای سفید) مجهز به پلاک بوده و بتوانند سلولهای سرطانی را از روی آنتی ژنهای سطحی آنها (آنتی ژن پروتئینی) شناسایی کنند.
این روش در مهندسی بافت نیز کاربردهای ویژه ی خود رادارد. در این راستا می توان از پلاک ها برای آرایش سلولها در ردیف های منظم و الگوهای خاص بدون نیاز به چهارچوب بندی بافت استفاده کرد.
این پلاک پلیمری شامل ۳لایه ی مختلف باکارایی های متفاوت می باشد که بر روی سطح قرار می گیرند. لایه ی پایینی، پلیمر را روی سطح نگه می دارد. لایه ی میانی شامل حامل هاست و لایه ی بالایی به عنوان یک ماده ی چسبناک، سلولها را جذب می کند.
پس از ترکیب لایه ها، سلولها به سیستم تزریق می شوند. سپس در سرتاسر آن پخش شده، چسبناک و در آن گرفتار می شوند. آنگاه پلاکها با کاهش دما از سطح جدا شده و سلول به همراه حامل متصل به آن رها می شود.
یکی دیگر از نویسندگان این مقاله می گوید: “مابقی سطح سلول دست نخورده باقی مانده و قادر به انجام فعل و انفعالات با محیط پیرامون می باشد.”
محققان دریافتند که لنفوسیت T حامل دار مانند یک لنفوسیت بدون حامل قادر به انجام فعالیتهای طبیعی شامل حرکت عرضی در سطح می باشد.
باقراردادن نانوذرات مغناطیسی در حامل ها می توان حرکات و جابجایی سلولها را با استفاده از میدان مغناطیسی کنترل کرد.
از طرفی از آنجا که پلیمریزاسیون و ترکیب لایه ها قبل از چسبیدن پلاک ها به سلول (ونیز قبل از قرار گرفتن سلول در محیط) انجام می شود، فرصت کافی برای سوق دادن فرآیند در جهت بهبود اثرات پلیمر وجود دارد و می توان اطمینان حاصل کرد که هیچگونه اثرات سمی ای بر سلولها نخواهد داشت.